เราเป็นคนที่ไม่ค่อยจะใช้เงินเลี้ยงข้าวคนอื่นเท่าไหร่ ทั้งชีวิตเคยทำอยู่ไม่ถึงสิบครั้ง อาจเป็นเพราะว่าที่ผ่านมาเราไม่ใช่คนมีเงินเยอะ ก็เลยไม่สะดวกใจที่จะจ่ายเงินเพื่อคนอื่น หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าเรากลัวว่าความสัมพันธ์ที่มีอยู่จะหายไปพร้อมกับเงินที่หายไปด้วย
ปีนี้ผู้หญิงที่เรารักกลับบ้านในช่วงวันเกิดเรา ไม่ได้อยู่ด้วยกัน พอคิดว่าจะไปกินข้าวกันล่วงหน้าหรือหลังจากวันเกิดผ่านไปแล้วก็รู้สึกแปลกๆ
ความคิดที่ว่าตัวเองจะต้องตายสักวันหนึ่งหรือคนที่เรารักจะตายไม่เคยมีผลอะไรกับชีวิตเราเลย ไม่สามารถใช้เป็นแรงบันดาลใจอะไรได้ทั้งนั้น จนตอนนี้พอเราคิดว่าผู้หญิงที่เรารักจะหายไปจากชีวิตเราแล้วเรารู้สึกเศร้ามาก ซึ่งกับความสัมพันธ์ที่ผ่านมาเราว่าเราไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ที่ผ่านมามันเป็น “อย่าทิ้งเราไปเลยนะ” แต่ตอนนี้มันเป็น “อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ”
เราคิดว่าพอถึงวันเกิดจะฉลองคนเดียว แต่ก็อยากใช้ข้ออ้างเรื่องวันเกิดเพื่อไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน เป็นการฉลองวันเกิดสองรอบ ร้านที่ตั้งใจจะไปเป็นร้านอาหารอินเดียที่ราคาค่อนข้างสูง คนรักเราเพิ่งออกจากงาน เราก็เลยออกเงินให้ ใช้งบจากที่เราเก็บเอาไว้ไปเที่ยว
ไปถึงร้านร้านไม่เปิดไฟ ไม่มีใครอยู่เลย ทั้งๆ ที่ป้ายหน้าร้านก็ยังเขียนว่าเปิด ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าร้านปิดกิจการกะทันหันจนไม่มีเวลาเปลี่ยนป้าย เดินวนไปวนมาอยู่หน้าร้าน กดโทรศัพท์หาว่าร้านปิดไปแล้วหรอ พอสุดท้ายโทรไปถึงรู้ว่าร้านยังอยู่ดี แต่ไม่มีลูกค้าก็เลยปิดไฟ ปิดแอร์ เพื่อประหยัด
อาหารอร่อยน้อยกว่าเดิม ร้านโทรมลงเยอะ แต่ประทับใจกว่าตอนมาครั้งก่อนๆ ชอบที่คนรักเรากินไก่แทนดอรีและแป้งนานอย่างมีความสุข
ไม่รู้ว่าร้านจะยังอยู่ไปได้อีกนานไหม รู้สึกดีใจที่วันนี้ได้มาที่นี่ ไม่รู้ว่าเราสองคนจะยังมีชีวิตอยู่ไปได้อีกนานไหมเหมือนกัน
เราว่าเราเข้าใจแล้วว่าทำไมคนรักเราถึงชอบเลี้ยงข้าวเรา ทำไมถึงเอาเงินที่ควรจะกินอาหารได้สองมื้อมาหมดไปกับมื้อเดียวที่ปริมาณเท่าเดิม ความสุขจากการเห็นคนที่อยู่ด้วยได้กินอะไรอร่อยๆ กับการได้กินอาหารหลายมื้อมันไม่เหมือนกัน และยังมีความพอใจบางอย่างจากการเห็นคนคนนั้นกินโดยไม่คิดอะไร ไม่ต้องกังวลว่าค่าอาหารจะออกมาเท่าไหร่
ตอนนี้ก็ยังคงเป็นคนที่ไม่ได้เลี้ยงข้าวใครง่ายๆ แต่ถ้าไม่ลำบากจนเกินไปก็อยากจ่ายเงินให้กับความสัมพันธ์ที่ไม่ได้หามาง่ายๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ